счасце чалавека у чым яно

Бяссонца / Самиздат / Газета «¶нфа-Кур ер» / «Инфо-Курьер» » БяссонцаСреда, 26/11/08 – 15:33 Адчушы, што ён не засне, узняся, пад канапаю намацава пантофл, лэпну па столку — узя цыгарэты  запалк. Пакрочы пацху на кухню. Падышо да вакна, адхл цюль.Кухню залло бледнае святло месячыка. У ёй  раней трымалася рэдзенькая шэрань  нядужа скрадвала абрысы. Цяпер шэрань злняла больш  ледзь прымярэжвае х. Восеньская цёплая ноч апранула зямлю  раскдала свае таемныя чары. Першыя зорк вяснушкам высыпал, замгацел то там, то сям. ¶х шмат,  святло разнастайнае. Усталявалася старожская цшыня. Каля дома гуркнула машына, ды  зусм ншым баку прагрыме цягнк. Месяц паступова здымася, блядне  белаваты застася да канца ночы. Ён даста цыгарэту, запалк, але не ста прыкурваць: абапёрся на падаконнк, прысе на стул. У спальн заварочалася жонка, цяжка здыхнула. Не спалася  ёй. З-за чаго яны пасварылся вечарам, нводзн не адказа бы. Успыхнула яна. Ён не стрымася. Спаць клался паасобку. — Дакуль паночнчаць будзеш? — раздася жаночы голас. Муж не адказа, крыху ссутулся. — Чаго не спш, пытаю? Тое, што жонка загаварыла першай, яго цешыла вельм. — Нешта не хочацца, — адказа ён. Яна устала, падышла, села каля вакна. — Адчын фортачку. Ён адчын, закуры цыгарэту. — Дай  мне адну цыгарэту. Ён пада цыгарэту, чыркну запалку. На кухн з крана раз-пораз падал  ракавну невялкя лёгкя кропл. Сцшаная  задуменная, жонка, бы дзечанё, падабрала пад сябе ног. Па яе шчаках пакацлся слёзы. — Чаго плачаш? — не стрымася ён. — Дым у вочы трап, — адказала яна. Жонка нямела прытушыла цыгарэту, прыкрыла фортку. — Не сярдуй. Я внаватая ваPP см — нервы. Накнулася, пакрычала, пакудахтала Крыду яго як рукой хто зня. — Я сам добры. Гэта я — порах, як гэтая запалка хутка спыхвае. Аблтая бледным святлом, яна выглядала кволай, бездапаможнай  вельм прыгожай. Муж не стрымася, прыгарну яе да сябе. — Даруй мне, нястрыманаму, — прашапта ён. Тым часам занмася золак. Радзела шэрань. Нясмела трымце свтанак. Разам з цемраю, што запаняла пад'езды дамо  глухя закутк, прападал начныя шорах. Зрэдку цшыню парушал крох або каротк шоргат тугх кола легкавушк ц «хуткай дапамог». Пачынася дзень. А яны сё сядзел, гаварыл  гаварыл Чалавеку сяды-тады не шкодзць пабываць сам-насам з сабою. ¶ яшчэ з цшынёю. Пастаянна чалавек не можа жыць у радасц, бо той, хто нкол не зведа, што такое расчараванне, сум, боль  сумненне, мусць, не можа быць н радасным, н шчаслвым: адкуль яму будзе знаёма тая змена настроя ад балючага да прыемнага, якая, можа, жо сама па сабе  ёсць радасць. Шчасце — яно наперадзе,  гэта нешта недасягальнае. Яно  радасц чалавека. Яго нельга зяць у рук  разглядзець, бо шчасце — лня гарызонту, а на яе не наступш нагою. Так  прасядзел яны да ранцы, многа чаго спомнл, памарыл А думк  мро не пакдал дога абох.Мхась Масюк | Оставьте комментарийОставьте комментарий или с вашего сайта. Или по RSS. Имя (требуется) Email (не публикуется) (требуется) Сайт (не обязательно)На нашем сайте разрешены аватары. Зарегистрируйтесь на для этой функции. ОпросыГде вы предпочитаете обсуждать острые политические темы? В ходе единых дней информирования С коллегами на работе